De eerste keer voor mij dat ik niet als topsporter aan de start stond van de olympische winterspelen, maar als analist en presentator. Ik ben inmiddels gewend aan het leven zonder schaatsen onder mijn voeten. Dat de olympische spelen zo speciaal zijn, wist ik natuurlijk als sporter. Dat ik dit ook zou voelen als presentator, had ik me nog niet zo beseft.

Mooie momenten

Wat mij het meest is bijgebleven, naast natuurlijk die grootste prestaties van onze Nederlandse atleten en mooie momenten op het podium in het Holland Heineken Huis, is het sportmanschap onderling. De duels, de strijd die met respect gevoerd wordt. Hoe Nao Kodaira, de Japanse winnares van het goud op de 500 meter, een arm om een huilende Sangh Hwa Lee sloeg maakte veel indruk op mij.

Ontlading

Niemand weet onder welke druk deze sporters staan. De druk die ze zichzelf dag in dag uit opleggen en de stress van een hele natie die meekijkt en resultaten verwacht. Degene die zich in die situatie het beste kan inleven, is vaak je meest directe tegenstander. De ontlading die ik zag na de wedstrijden was een teken dat er een onmenselijke spanning zich meester had gemaakt van deze schaatsers. Tranen van vreugde en verdriet wisselden elkaar af. 

Duels met elkaar aangaan 

Neem Kjeld Nuis, die in de laatste rit van de 1000 meter een wereldtijd van zijn Noorse opponent Lorentzen moet verbeteren. Een valse start, fouten te over, maar het lukt en hij haalt het goud op de 1000 en 1500 meter! Op het heetst van de strijd koppelt Nuis techniek aan atletisch vermogen en mentale volwassenheid. Ook Ireen Wüst wordt opgezweept door Miho Takagi en Kramer door Ted-Jan Bloemen en Jorrit Bergsma. Het zijn de duels waar het om gaat en die wedstrijden van dit kaliber smoel geven. Het wederzijdse respect, de strijd, het dag in dag uit beter worden en niets aan het toeval overlaten, dat spreekt tussen al deze kampioenen. En zo hoort sport te zijn, keihard maar fair. Je kan nooit stil blijven staan, moet je constant blijven ontwikkelen en daarbij tellen excuses niet.

Winnen of verliezen 

Succes is alleen niet helemaal af te dingen, je bent afhankelijk van factoren waar je niets aan kunt doen en die je moet leren accepteren. Dat zag je ook in deze Spelen met het bijna niet te accepteren verlies op de 10 kilometer van Sven Kramer. De troostende Japanse arm van Kodaira. Het historische rijtje van Wüst. Medailles op twee disiplines van Jorien ter Mors en het verrassende goud van Visser, Achtereekte en uiteraard het eerste shorttrack goud ooit van Suzanne Schulting. 

De spelen van Mark 

Ik deed zelf ook nog een klein beetje aan topsport en racete van de ijsbaan aan het einde van de avond naar onze NOS TV studio voor het avondprogramma en dan door met de fiets naar het Holland Heineken Huis voor de presentatie van de huldigingen. Zo kwam ik ook nog een beetje aan mijn trainingskilometers. Tot diep in de nacht ging dat door. Mijn mooiste moment? De huldiging van Kjeld Nuis na zijn dubbel, samen met Stefan Groothuis vierden we het feestje mee. Wij als oud teamgenoten en Kjeld als onze opvolger op de 1000 en 1500 meter. 

De Spelen waren meeslepend, onverwacht, intens om mee te maken vanaf de andere kant van het scherm. Precies zoals olympische spelen horen te zijn. 

- Mark Tuitert