Tijdens mijn podcast opnames (beluister de podcast hier) sprak ik met Maarten van der Weijden af dat ik met hem mee zou zwemmen in zijn nieuwe poging om zwemmend de Elfstedentocht te volbrengen. Daar stond ik dan afgelopen zaterdag, om 12.30 uur op de startponton nabij Stavoren, meer dan een uur eerder dan verwacht. Maarten had er flink de sokken in. Vorig jaar zag ik hem op TV zwemmen door de kanalen, sloten en plassen in Friesland waar ik ooit op een mooie winterse dag overheen hoop te schaatsen. Dit jaar wilde ik meezwemmen, in ieder geval niet het idee hebben dat ik alleen maar kon toekijken.

Zoals velen deden met mij. Een kleine groep van tachtig mensen zwom zelfs in alle elf steden twee kilometer mee. Al deze mensen gedreven door individuele verhalen over verlies, verdriet met een grote gemene deler: Kanker. In mijn naaste omgeving heb ik het ook meegemaakt, godzijdank ook met goede afloop maar ook met een verkeerde. Oud schaats collega Paulien van Deutekom liet het leven afgelopen januari aan de gevolgen van longkanker. Het zijn persoonlijke verhalen die raken. En persoonlijke verhalen die mensen aanzetten tot actie. Daarom is het ook zo nodig dat iemand actie onderneemt en daarmee inspireert, zoals Maarten doet.

Dit is geen wedstrijd, er valt niets te winnen. Het gaat om volbrengen. Daarom is een tweede poging om de loodzware zwemtocht te volbrengen ook zo te prijzen. Dat is waar het omgaat, niet spijt hebben van de dingen die je niet hebt gedaan. Ook al is dat weleens lastig te verkondingen in ons landje van ‘doe maar normaal’. Columnisten lijken wel over elkaar heen te buitelen om hun vraagtekens te zetten bij deze heldenverering. Maar met niets doen gebeurt… juist: Niets. Het is een teken van grove naïviteit om te denken dat mensen uit zichzelf wel in actie komen. Ook ik was zelf waarschijnlijk niet zomaar naar een donatiepagina gegaan op een doordeweekse dag. Daar is blijkbaar actie en inspiratie voor nodig.

Een duim omhoog van Maarten terwijl hij langs ons ponton zwemt en direct door gaat om geen tijd te verliezen. Ik duik achter Maarten aan met een groep zwemmers en besluit al snel mijn eigen tempo te volgen. Geen wedstrijd prent ik mijzelf nogmaals in, hoe tegen natuurlijk dit ook voor me is, het gaat om het volbrengen. Zoals Maarten het zo mooi zegt in onze podcast: Het gaat erom voldoening te halen uit de kostbare momenten die je in je korte tijd hier op aarde hebt. In dit geval uit dit het volbrengen van de Elfstedentocht en het ophalen van geld voor kankeronderzoek. Die eerste droom heb ik ook, op schaatsen dan wel. Die tweede is aangewakkerd door Maarten.

Ik volbracht mijn twee kilometer en ervoer aan den lijve waarom het wassende water niet mijn natuurlijke habitat is. Best pittig zo’n stukje zwemmen, om maar te zwijgen over 200 kilometer, hoe goed getraind ook. Niets anders dan mega veel respect is daarom op zijn plaats, zonder mitsen of maren. De missie is volbracht, Maarten gefeliciteerd!

Benieuwd naar de podcast van Mark samen met Maarten van der Weijden? Beluister het hieronder!